നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ ...

മനസ്സിന്റെ ഇരുളടഞ്ഞ ഇടങ്ങളില്‍ നിന്നും 

കണ്ണീരിന്റെ അരുവികള്‍ പ്രവഹിക്കുന്നു.

അവ ,എണ്ണമറ്റ നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ 

സൃഷ്ട്ടിക്കുന്നു.

വേദനയുടെ സാഗരത്തിലലയുന്ന 

കണ്ണുനീര്‍ കലങ്ങിക്കറുത്ത നീര്‍ച്ചാലുകള്‍.

ഹൃദയത്തില്‍ 

അവ്യക്ത നൊമ്പരങ്ങളുടെ 

നാഴികക്കല്ലുകള്‍ .

അവ നിശ്ചിത അകലങ്ങളില്‍ 

തപസ്സിരിക്കുന്നു.

അന്തമില്ലാത്ത ജീവിത ദു:ഖങ്ങളുടെ 

കരിനിഴല്‍ മൂടിയ 

മനസ്സിന്റെ 

ഇരണ്ട ഇടനിലങ്ങളില്‍ 

ഉറവെടുക്കുന്ന കണ്ണീര്‍ച്ചാലുകള്‍;

അവ, ഒരു പ്രവാഹമായി 

ഉയരുന്നു;

സകലതും വാരി വിഴുങ്ങുന്നു ;

ചുഴികളും മലരികളും സൃഷ്ട്ടിച്ച്  ,

ഒരു കണ്‍ ചിമ്മലില്‍ 

ഒതുക്കാന്‍ പറ്റാത്തത്ര വേഗതയില്‍ 

കറങ്ങിത്തിരിയുന്നു ....

വീണ്ടും,

ദു:ഖത്തിന്റെ ഈന്തപ്പനകള്‍ 

മനസ്സിന്റെ മരുഭൂവില്‍ 

ഗതി കിട്ടാതെ നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു.

ആ തണല്‍ തരാത്ത 

ഈന്തപ്പനകള്‍ക്കപ്പുറം ,

നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ മൃഗതൃഷ്ണകളായി 

മയങ്ങി വീഴുന്നു.

ചുറ്റുമിരമ്പുന്ന ജീവിത ദു:ഖത്തിന്റെ 

കൂര്‍ത്ത കത്തിമുനയില്‍ 

ഒരു ചെറുഹൃദയം

ചുവന്ന മംസക്കഷ്ണമായി കുരുങ്ങുമ്പോള്‍ ,

ചുവന്ന നേര്‍വരകളായി 

തിളങ്ങുന്ന സൂചികള്‍ 

അതില്‍ ചിത്രം വരക്കുമ്പോള്‍ 

അറിയാതെ ഏതോ നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ 

മനസ്സില്‍ പതഞ്ഞുയരുന്നു.

നേരിയ അസ്വാസ്ഥ്യവും ,.

വളരെ നേര്‍ത്ത മാധുര്യവും പകര്‍ന്ന് 

ഉള്ളിലൊഴുകിയിറങ്ങിയ 

നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ 

സമതല പ്രാപിതങ്ങളാകുന്നു- 

അറിയപ്പെടാത്ത ഊഷരഭൂമികളില്‍ തട്ടി 

ഉന്മേഷഭരിതങ്ങളാകുന്നു .

ആ കറുത്ത കണ്ണീര്‍ ചാലുകളില്‍ ,

എന്റെ അസ്ഥിത്വം 

വേര്‍തിരിക്കാനാവാത്ത ബിന്ദുവായി 

ലയിച്ചു ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.

വൈകാതെ,

തണല്‍ മരങ്ങളില്ലാത്ത 

ഒരു മരുഭൂമി ;

നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ ,

ദൂരെ മൃഗ തൃഷ്ണകള്‍ 

വീണ്ടും,

ദു:ഖത്തിന്റെ വാല്മീകത്തിനുള്ളില്‍ 

ഞാനൊരു ചിതലായി 

നുഴഞ്ഞു കയറുന്നു.

ഈ  ചിതല്‍പ്പുറ്റിനുള്ളില്‍ ,

എന്റെ അസ്തിത്വത്തെ 

ഞാന്‍ എന്നെന്നേക്കുമായി 

ഉറക്കിക്കിടത്തുന്നു.